Art cannot rescue anybody from anything
Gil Sorrentino bu romanında Faulkner’ın Ses ve Öfke’sini andıran bir anlatım tekniği kullanır: Öykünün dört farklı kişi tarafından anlatılması. Ama benzerlik bu kadardır. Faulkner’ın kişileri aynı çizgide anlatım yaparken, Sorrentino’da bu farklı biçimlere dönüşür, her karakter bilinçakımı, röportaj, soru-yanıt, düz konuşma gibi değişik anlatım teknikleri kullanılır. Zaten kitabın adı da bunu biraz açıklıyor.
Sorrentino değiştirerek, uzatarak, oynayarak anlatmayı seven bir yazar. Dili çok basit olduğu gibi çok karışık da olabiliyor. Gaddis gibi yeni deyimler, metaforlar yaratmayı seven biri.
Sevilmemek, hakkı yenmiş olmak, yanlış yapmadığı halde yanlış yapan gibi tanınmaknedense sevdiği konulardır. Üstkurmacanın en iyi örneklerinden sayılan Mulligan Stew’ dan sonra böyle bir roman yazması Sorrentino’nun yaşam ile hesaplaşmasının roman sanatından önce geldiğini söylemek istediğini düşündürtüyor bize.
Philip Roth kitap için “Günlük yaşamın kalbine yapılan yaratıcı bir anlatı” diyor.
