Çağının insanının yüzleşmek zorunda kaldığı manevi açmazları dile getirirken, natüralîst akımların da etkisinde kalan Strindberg, Açık Deniz Kenarında adlı bu romanında doğayı insana tutulan bîr ayna gibi ele alıyor.
"Kıyıya indiği zaman takatini aşan bir çabadan kurtulmuşçasına rahat bir nefes aldı. Üzerinde demir bir zırh varmışçasına yeleğinin düğmelerini çözdü; başını serinletti ve özlemli bir bakışla engin sulara baktı. Şimdi yalnız kalabilmeye, aşağı seviyeden bir varlıkla temas neticesi ruhuna dökülmüş tozlan silkelemeye neler feda etmezdi! Bu anda ondan nefret ediyor; ondan kurtulmak, tekrar kendi benliğine kavuşmak istiyordu ama geç kalmıştı artık? "
“Bir gün bir çocuğa sormuştum, deniz neden tuzludur diye. Babası uzun bir sefere çıkmıştı. Çocuk hemencecik karşılık verdi: Deniz tuzludur, çünkü denizciler durmadan ağlarlar! Neden denizciler böyle çok ağlar ki! Çünkü, dedi, yolculukları bitmez… Onun için de mendillerini hep direklere asıp kuruturlar! Gene sordum: Ya niçin insanlar üzgün olunca ağlar? Çünkü, dedi, daha duru görebilelim diye gözlerin camını arasıra yıkamak gerek!”
“23 Mart 1915
Tek bir satır yazacak güçten yoksunum. Dün Chotek Parkı’nda, bugün Karl Meydanı’nda Strindberg’in Açık Deniz Kıyısı’nda isimli romanıyla oturmanın hazzı. Bugün….
4 Mayıs 1915
Durumum daha iyi, Strindberg’i okudum çünkü; Strindberg’i okumak değil, sinesinde dinlenmek için okuyorum. Bir çocuğu tutar gibi Strindberg sol kolunda tutuyor beni. Bir heykel gibi kolunun üzerinde oturuyorum. On kez kayıp düşme tehlikesi geçirdim, ama on birincisinde sıkıca oturmasını başardım, güvenlik içindeyim, kuş bakışı görebiliyorum çevremi.”
Günlükler – Kafka (Çeviren: Kamuran Şipal)
