Kederim doğduğu zaman ona ihtimamla baktım ve sevgi dolu bir duyarlılıkla onu izledim.
Ve Kederim yaşayan her şey gibi büyüdü, güçlü, güzel oldu ve harikulade keyiflerle doldu.
Ve Kederim ve ben birbirimizi sevdik ve dünyada bizimle ilgili olan her şeyi sevdik; çünkü Keder'in sevecen bir yüreği vardı ve ben de Keder'le sevecen oldum.
Ve Kederim ve ben konuştuğumuz zaman günlerimiz hızla geçerdi ve gecelerimiz düşlerle sarılırdı; çünkü Keder'in dili seçkindi ve benim de dilim Keder'le seçkin oldu.
Ve Kederim ve ben birlikte şarkı söylediğimizde komşularımız pencerelerine oturup dinlerdi; çünkü şarkılarımız deniz kadar derindi ve ezgilerimiz yabancı anılarla doluydu.
Ve Kederim ve ben birlikte yürüdüğümüz zaman insanlar bize nazik gözlerle bakardı ve tatlılığın sözcüklerini fısıldaşırdı. Ve bize düşmanlıkla bakanlar da vardı; çünkü Keder soyluydu ve ben Keder'le gururluydum.
Fakat Kederim yaşayan her şey gibi öldü ve beni düşünüp taşınmak için yalnız bıraktı.
Ve şimdi konuştuğum zaman sözlerim kulaklarıma ağır geliyor.
Ve şarkı söylediğim zaman komşularım dinlemeye gelmiyor.
Ve yürüdüğüm zaman bana bakan kimse olmuyor.
Sadece uykumda merhametlerini dile getiren sesler işitiyorum, "Kederi ölen adam uyuyor."
