Ve Sevincim doğduğu zaman onu kollanma aldım ve çatıya çıkıp bağırdım, "Gelin, komşular, gelin de görün, çünkü bugün içime Sevinç doğdu. Gelin de güneşin altında gülen bu mutluluk dolu şeyi görün."
Fakat komşularımdan hiçbiri Sevincimi görmeye gelmedi, şaşkınlığım büyüktü.
Ve yedi ay boyunca her gün çatıdan Sevincimi ilan ettim ve bana dikkat eden hiç kimse olmadı. Ve Sevincim ve ben yalnız, terk edilmiş ve ziyaretçisiz kaldık.
Bunun için Sevincim solgun ve güçsüz büyüdü, çünkü benimki dışında hiçbir yürek onu sevgiyle tutmadı ve hiçbir dudak onu öpmedi.
Sonra Sevincim yalnızlıktan öldü.
Ve şimdi ölü Sevincimi sadece ölü Kederimin anısında anıyorum. Anı rüzgarda bir an mırıldanan ve sesi bir daha duyulmayan bir güz yaprağıdır ancak.
