Atiende esto, hijo mío: las bombas caían
sobre la ciudad de México
pero nadie se daba cuenta.
El aire llevó el veneno a través
de las calles y las ventanas abiertas.
Tú acababas de comer y veías en la tele
los dibujos animados.
Yo leía en la habitación de al lado
cuando supe que íbamos a morir.
Pese al mareo y las náuseas me arrastré
hasta el comedor y te encontré en el suelo.
Nos abrazamos. Me preguntaste qué pasaba
y yo no dije que estábamos en el programa de la muerte
sino que íbamos a iniciar un viaje,
uno más, juntos, y que no tuvieras miedo.
Al marcharse, la muerte ni siquiera
nos cerró los ojos.
¿Qué somos?, me preguntaste una semana o un año después,
¿hormigas, abejas, cifras equivocadas
en la gran sopa podrida del azar?
Somos seres humanos, hijo mío, casi pájaros,
héroes públicos y secretos.
GODZİLLA MEXİCO’DA
İyi dinle beni oğlum, Mexico Kenti’nin üstüne bombalar düşüyordu
ama yine de : kimse bir şey fark etmemişti.
Hava, sokaklardan ve pencerelerden getiridi zehiri.
Sen yemeğini yeni bitirmiş, çizgi film izliyordun televizyonda
ben yan tarafta, yatak odasında, kitap okuyordum
ölmek üzere olduğumuzu anladığımda.
Baş dönmesi ve bulantıya rağmen kendimi mutfağa atabilbildim
Ve seni yerde buldum.
Sarıldık birbirimize. Sen neler olduğunu sordun
Ve ben sana ölümün listesinde olduğumuzu söylemedim.
Onun yerine; bir yolculuğa çıkıyoruz dedim,
bir kez daha ve yine beraber; korkmamalısın.
Geçip gttiğinde, ölüm, gözlerimizi bile kapatmamıştı.
Neyiz Biz? diye sordun bir hafta ya da bir yıl sonra,
karınca mı, arı mı, yanlış numara mı
talihin kokmuş büyük çorbasında?
İnsanız ,oğlum, ve nerdeyse kuşlarız,
Halk kahramanı ve sırlarız
Çev: Behlül Dündar
