Okuyucu filme çekildikten sonra daha bir bilinir oldu
kuşkusuz. Schlink’in oldukça yalın bir anlatımla yazdığı bu roman Nazi
döneminde geçen tuhaf bir ilişkiyi anlatıyor. İçinde altı çizilecek satırlar,
büyük sorular ve fikirler bulunmasına rağmen asıl çarpıcı tarafı – bir romanın
birincil görevi yani- bize oldukça etkileyici, insani bir öykü anlatmasıdır.
Her bölümü neredeyse kusursuz. Biçim ve içerik açısından bir
denge söz konusu. Gereksiz bir paragraf bile bulmak zor. Anlatımın dinamikliği
ile anlatıcının felsefe dolu soruları, açıklamaları o kadar uyumlu ki film
izler gibi bir kitap okumuyorsunuz ama uzun uzun büyük (!) laflar eden bir
metin de değil Okuyucu.
Kitabı okuyanlar için bazı sorular var şimdi sırada: Peki
ama neden kitaplar? Bu işi neden o kadar büyütmüş, neden birkaç aylık
çalışmayla zamanında halledebilecekken bundan kaçınmış? Ve neden bu kadar utanç
duymuş ki bundan?
Bu soruların yanıtını tabiî ki vermiyor yazar. Vermesi
gerekin ‘okuyucu’ olduğunun çok farkında çünkü.
En eski kulvarlardan birine, polisiye'ye yenilikçi bir dalış
yapan Alman edebiyatçı Schlink'in tüm maharetini sergilediği bir roman,
Okuyucu. 15 yaşındaki bir çocuğun 35 yaşlarındaki bir kadınla yaşadığı aşk,
Nazi dönemi sabıkalarının izleri, ihanet, kaçış, vicdan azabı, uçurumlar,
suçluluk duygusu, yakalanma korkusu... Schlink, bu temaları "Suç nedir,
niçin suçluyum? " sorularının peşinde ve sürükleyici bir dehşet
hikayesinin içinde öylesine ustalıkla işliyor ki, Daniel Cohn-Bendit'in
deyişiyle "büyük edebiyat" çıkıyor ortaya.
