Gece aramızda mavi bir şey sallanır,
Ki ölüm kadar uzak, ki ölüm kadar güzel
Sükun ve aşk, havadan, ruhtan bir heykel gibi,
Dünya, kâinatların bahçesinde bir heykel.
Düşüncemizden geçen bir çizgi duyuyoruz,
Aşkın ufukları ki yalnız renk, yalnız emek.
İnliyor, yarasalar halinde, günahların,
Karanlık ruhumuzda bulup kondukları tel.
Vücudumuza değen ebediyet içinde,
Bir tek an duyuyoruz, bütün bir ömre bedel!