Sığ sulardaydık. Aydınlıksızdık. Kan ısısındaydık.
Kıl bir yorgandı gökyüzümüz, kavruluyorduk.
Uzaktaydı derin sular, ulaşamıyorduk.
Dağların derin suları yukarıya yükseliyordu, varamıyorduk.
Yoksunduk. Gitgide azalıyorduk, başkaldıramıyorduk.
Damarda kandık, sıza sıza tükeniyorduk.
İnsandık, mutsuzluk emiyorduk. Birbirimizi kemiriyorduk.
Rüzgardık, durmuştuk. El kadar maviler döküyorduk.
Yağmurduk, kesilmiştik. Dolam dolamdık.
Pörsük memelerdik, sarkıyorduk. Unduk, eleniyorduk.
Topraktık. Avuç büyüklüğünde bin kez çatlıyorduk.
Pınardık. Bir parmak suyumuz bin kez kesiliyordu..
Ağaçtık, bin kez kuruyorduk, kabuklaşıyorduk.
Doğanın koyaklarına bakıyorduk. Oraları bile yeşilsizdi.
Bir tutam dişilik bulamıyorduk.
İnsan yüreğiydik. Usturalarla, sırım çekiyorlardı..
Delikanlıydık, asıyorlardı, tutuşan sarkaçlardık.
Havaydık, boğuluyorduk. Bir yere sızamıyorduk.
Kursaktık, düğüm atıyorlardı. Tıkanıyorduk.
Milyon gemiydik, teker teker batırılıyorduk.
Çiçek açmasıydık; yeşil üstüne kızıl yağmasıydık,
Sarı yağmasıydık, mor yağmasıydık, mavi yağmasıydık.
Neyleyim ki, bir türlü açılamıyorduk.
Doğanın mı bataklığındaydık biz, kişinin mi?
Anlayamıyorduk.
